Book Launch : Té ver oos

Verlede Donderdagaand, 25 Oktober, was die groot bekendstelling in Kaapstad en 4 van die 5 skrywers was daar. Almal behalwe ek. Heng, daar is baie emosies wat gepaard gaan met so iets. Eers dink jy "Dis net 'n launch", maar voor jy kan sê : Vyf Ses Skerp Mes dan tref die realiteit jou soos die Vuil Skottelgoed wat al van verlede week af ophoop agv jou besige skedule.

Jy's opgewonde en hartseer gelyktydig. 'n Bittersoet Hemelhel wat tref. Hard tref.

'n Paar mense het my gevra hoekom ek nie maar 'n plan maak om SA toe te gaan nie. Die lewe in Taiwan werk nie soos by die huis nie. Hier is jy onder so 'n sterk kontrak dat al gaan jou eie bloedfamilie dood, die oë getrek word. Daar is nie gevoel vir so iets nie. Toe ek my baas vertel van die groot dag in my lewe, het sy geglimlag en gesê: "Oh, that's nice. Don't get too famous, because you still have to work here."

Ek is so dankbaar vir die vriende wat ek wel het. Die mense in Taiwan het my baie ondersteun en dan nog boonop al my maats wat ek hier gemaak het hy my trots gaan verteenwoordig in Kaapstad. My ma - of Moemin - soos ek haar noem, was ook daar in my plek. Blykbaar was die geleentheid baie lekker en die skrywers is almal 'n Goblet Club vol talent. Ek kan nie wag om hulle eendag een vir een te ontmoet nie.

Sodra die skywery die rekeninge eendag betaal, sal ek my bes probeer om by elke geleentheid te wees.

Dis lekker aan hierdie kant van die wêreld, maar soms.. net soms ... té ver Oos.

Die Betelneut

OOS begin sommer in Stuk 1 met die betelneut kultuur. Dit is so eie aan Taiwan soos wat die betelneut meisies is. Hier is 'n paar fotos om die kultuur 'n bietjie beter te verduidelik:

Die betelneut groei aan hierdie hoë bome wat baie soos palmbome lyk. Dié bome staan die hele Taiwan vol en hulle verskaf 'n groot deel van Taiwan se ekonomie. Tog is die wortels baie vlak en die bome is baie sleg vir gronderosie.

So lyk die neute nadat dit voorberei is.

Hier is 'n paar fotos van betelneutmeisies:
(Sneeuwitjie en die Glaskas)




Tobie Obenshaw, 'n Suid-Afrikaner hier in Taiwan het baie navorsing en fotos oor dié meisies. Kyk gerug 'n bietjie na van sy werk:

Ek was vreeslik opgewonde om hierdie artikel op die Internet te kry vandag. Ek weet nie wie verantwoordelik was vir die resensie nie, maar dis soveel beter gesê as wat ek ooit kon:

Dit is die bittersoet verhaal oor die ervaringe van ’n groep Suid-Afrikaners wat tydelik in Taiwan werk. Dit is ’n eksotiese verhaal, nie net as gevolg van die ruimte waarin dit afspeel nie, maar ook op grond van die ekstreme van uitbundige sentiment en die donker ondertone daarvan – dit s ’n oorvloedige ruiker van kleur en intrige.
Die verteller, Louis, kom in Taiwan aan om vir laerskoolleerlinge Engels te gee. Sy enigste kontak in hierdie wildvreemde land is ’n internet-vriend wat hom bekend gestel het aan die moontlikheid om in Taiwan Engels te gee. Deur hierdie kontak kom hy in aanraking mat ’n klomp jong Suid-Afrikaners en hul Chinese vriende, en dit is hoe hy bekend gestel word aan ’n absoluut vreemde kultuur en gewoontes wat vir hom die raarste gewoontes is wat hy nog teëgekom het. Hierdie ryk en vermaaklike ontdekkings word egter onderlê deur ’n dieper en uiteindelik ook ’n donkerder soektog. Die groep vriende moet ’n greep op eie identiteit kry, asook op die skimme wat by hulle sal bly spook so lank as wat hulle van die een tydelike werk in ’n wildvreemde land na die ander weghardloop. En niks benadruk dit sterker nie as die blootstelling aan van Taiwan se donkerder werklikhede – die voortdurende bedreiging van ’n aanval deur China en die sluimerende gevaar van ’n aardbewing. Die verhaal word egter nooit somber nie. Dit is ook ’n tere liefdesverhaal, ’n verhaal oor vriendskap en lojaliteit. Dit is tot barstens toe vol uitbundige, jeugdige geskerts, en is ’n vreugdevolle viering van die lewe en sy ingewikkeldhede.
*
A bittersweet tale of a group of South African youngsters’ experiences while working temporarily in Taiwan. It is an exotic tale, not only in the setting but also in the extremes of vivacious sentiments and their dark undertones, a sumptuous bouquet of colour and intrigue.
The narrator, Louis, arrives in Taiwan to teach English to Chinese speaking kids. His only contact in this foreign country is an Internet friend who introduced him to the idea of teaching in Taiwan. Through this contact he meets a group of South African youngsters and their Chinese friends, and that is how he gets acquainted with a completely strange culture and what is to him the most outlandish customs. This rich and amusing discovery is, however, underpinned by a deeper and eventually also a darker exploration. The group of friends have to come to grips with their own identities, and the phantoms that would haunt them for as long as they keep running from the one temporary occupation in a foreign country to the other. And nothing emphasises this more clearly than the exposure to some of Taiwan’s starker realities – the continuous threat of an attack from the mainland and imminent danger of an earthquake. But the tale never gets gloomy. It is also a tender love story, and a tale of friendship and loyalty. It abounds with exuberant, youthful banter, and a joyous celebration of life and its intricacies.

Meer oor die ander wenners kan gelees word by:

http://nb.book.co.za/2007/10/11/book-launch-the-five-fruits-of-the-ek-is-n-skrywer-programme/

Tifone

Louis van Jaarsveld vertel van hoe tifone die arme Taiwan teister sommige seisoene. Hierdie jaar (2007) het ons meer as 5 tifone gehad wat 'n direkte impak op Taiwan gehad het. Die nuutste supertifoon, Krosa ('kraanvoël' in Khmer) het 'n perfekte oog gehad. Dis fasinerend om so iets te aanskou. Dié storms is gewoonlik 'n goeie 10 maal groter as die eiland self en lyk vreesaanjaend.

Krosa het fratswinde wat tot 63 meter per sekond waai. Dit is min of meer so 230 km/h. Glo vir my, so 'n wind gooi jou behoorlik van jou scooter af. En daarom is dit maar beter om binne te bly gedurende so tyd.

Meeste mense bly aan die Weskus en daarom slaan so 'n tifoon gewoonlik in die berge vas. Die mense aan die Ooskus kry baie skade met so iets. Dit laat my net weer dink hoe gelukkig Suid-Afrika is. Ons is een van dit min lande wat geen natuurlike peste soos dié het nie.