November het aangebreek en saam met dit die winterkloue wat mens veral voel wanneer jy die strate op jou scooter aandurf. Ek kry letterlik boodskappe wêreldwyd oor die boek en dis 'n ongelooflike gevoel. Maar veral mense wat jou goed ken vra een belangrike vraag: Hoe waar is jou fiksie? Tom Clancy sê: "The difference between fiction and reality is that fiction has to make sense" en ek kan dit nie beter stel nie. Natuurlik sal dinge wat ek waargeneem het, gevoel het en ervaar het, my karakters help bou, maar meeste van my karakters in die boek is pure fiksioneel. Ek was al op al daardie plekke waarvan ek skryf en daarom kan ek eerstehands verduidelik hoe die karakters voel. Maar een karakter, selfs sy naam, was baie waar.
Klein Daniel Wang het in my lewe ingekom terwyl ek in 2003 by 'n kleuterskool gewerk het. Enigste kind, klein seuntjie en dieselfde hondjie hemp waarvan ek praat in die boek. Hy't ook 'n lisp gehad en my Teacha genoem. Maar die ding van Daniel wat my die hardste geruk het, was die blommetjie storie. Ek het gewéét dat as ek ooit 'n boek gaan skryf, ek van die blommetjies vertel. Daar was nie 'n idee op daardie stadium om Daniel op die einde van die boek eers te gebruik nie. Daardie dag toe ek buite kom en sien hoe Daniel se blommetjie mooier is as al die ander om syne, het my lewe 'n groot ommekeer gehad. Ek het geleer om die lewe te aanskou uit die oë van 'n kind en baie dinge het ek met daardie 'childlike faith' aangepak wat mense van praat. Hier is nou 'n foto van die blommetjies, net sodat julle sien dat sommige fiksie gebasseer is op baie streng werklikhede. In die foto kan mens nie so mooi sien nie, maar daar het letterlik dou druppels op sy blommetjie gelê. 'n Pure wonderwerk.
DANIEL SE BLOMMETJIE IS DIE ROOI EEN REGS. MOEKLIK OM TE SIEN, Né
Soms moet ons net weer na die kinders kyk, en ophou konsentreer op die rat race daarbuite.
